Πυρσοί στη νύχτα.

 

Οι κάθε λογής πολύχρωμοι λαμπτήρες αναβοσβήνουν και πάλι στις προσόψεις κτιρίων, καταστημάτων, στα στενά παράθυρα και στους αγχωμένους βρώμικους δρόμους των πόλεων, προσπαθώντας να σηματοδοτήσουν και να παρακινήσουν εξίσου αγχωμένους ανθρώπους ώστε να βιώσουν το "εορταστικό κλίμα των ημερών".
Δηλαδή να ξοδέψουν χρήματα και να ξοδευτούν στο νου.
Μπορεί τα γεγονότα της καθημερινότητας να εξελίσσονται βιαίως και με εξαιρετικά απροσδιόριστα, ή και δυσοίωνα αποτελέσματα για το εγγύς μέλλον, αλλά οι άνθρωποι σφιχτοί στριμώχνονται όπως-όπως γύρω από τα φωτάκια, είτε από αυτοματισμό παρελθόντων ετών, μία κεκτημένη ταχύτητα, είτε προσπαθώντας να ξεχαστούν για λίγο, είτε απλώς να προσποιηθούν στους εαυτούς τους ότι δεν συμβαίνει δα και κάτι.
Σημασία έχει, να "εορτάσουν". Τί ακριβώς, τους είναι θολό, μιας και η αστική ζωή έχει καταπνίξει ακόμη και τα τετριμμένα επιβαλλόμενα προηγούμενα "έθιμα" του ερημοποιού εξ ανατολών, ή, να το πούμε ακόμη καλύτερα,τα έχει μετατρέψει σε έναν πολτό, από κοινού με τις κοινωνίες, περνώντας σε ένα νέο στάδιο στην εξέλιξή του, οδηγώντας, πλέον, τις εορτές τους να είναι "θλιμμένες" γιατί δεν έχουν αρκετά χρήματα να ξοδέψουν σε "δώρα" ή να "διασκεδάσουν" όσο θέλουν, ή να πάνε "διακοπές".
Το σύστημα ανασυντάσσει εαυτόν και δημιουργεί νέους τρόπους "ζωής" στα ανθρώπινα πιόνια του.
Τώρα είναι η ώρα να τα στριμώξει στη γωνία, να τα τρομάξει. Να επιβάλλει νέες αναγκαιότητες κατά πώς βολεύονται οι διαχειριστές, και κατά πως θα πρέπει να επιβληθεί στη "Νέα-Νέα-Νέα αγία αυτοκρατορία".

Είναι όμως και πάλι Χειμώνας. Και το συλλογικό ασυνείδητο αφουγκράζεται καλύτερα και από τα πιο δόλια σχέδια, των όποιων τα καταστρώνουν.
Είναι Χειμώνας και το φως προσωρινά λιγοστεύει. Γίνεται το σκοτάδι ηχείο να αντηχεί την ηχώ της Μνήμης.
Ο ουρανός γίνεται βαθιά γκρίζος, η γη, μοιράζει και απλώνει τα χρώματα της πέτρας και στολίζεται από διαπεραστικό κρύο αέρα.
Όσοι τυχεροί, θα δουν το λευκό νυφικό να σκεπάζει τα δέντρα και τις σκεπές τους.
Ασυναίσθητα, οι άνθρωποι προσμένουν μία αναγέννηση των δυνάμεών τους, μίαν αλλαγή.
Κάτι που θα τους γεννάει αντοχές και-δυστυχώς- ελπίδες, καταπραΰνει τους φόβους τους, αυτούς που δεν στάθηκαν τόσα χρόνια να αντιμετωπίσουν στα ίσια.

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα πλήθη και στις καταστάσεις που από κοινού αντιμετωπίζουμε,
τα Παιδιά των Εθνών προετοιμαζόμαστε για τη δική μας Σκυταλοδρομία.
Για τους Εορτασμούς μας, που δεν "βρίθουν συμβολισμών", αλλά που φανερώνουν την ουσία τους.
Τα χέρια μας θα κρατούν πυρσούς. Αληθινό, πηγαίο στοιχειακό Φως.
Εντός του είναι τα ονόματα των Προγόνων μας, τα δικά μας, των επιγόνων.  
Στα ξύλα που ανάβουν και μεταφέρουν τη φωτιά, είναι Ρούνοι χαραγμένοι, ή οικογενειακά ονόματα. Πόλεις και ονόματα χωριών. Ονόματα Ηρώων. Κάθε πυρσός, κάθε Ηλιακός Δίσκος, αφιερωμένος στους Αθάνατους.
Κάθε επιβώμια Πυρά, ένας αντικατοπτρισμός ενός άστρου, εστία μίας οικογένειας, μίας κοινότητας, ενός Έθνους.
Είναι πραγματικός εορτασμός, διάπυρος Ιερού. Από τον Οδυσσέα που ξύπνησε δίπλα στο Σπήλαιο και στις συμβουλές της Παρθένας Σοφίας, στον Οφθαλμό του Πατέρα Όντιν που ανοίγει και φέρει το Φως να διαπεράσει την άβυσσο ανάμεσα στους Κόσμους.
Στο καλωσόρισμα του Ανίκητου Ηλίου όταν η αισθητή του όψη μετακινηθεί εκ νέου στο ουράνιο στερέωμα ανανεώνοντας την κίνηση του τροχού στο επίπεδο των μορφών.

Αυτές οι ημέρες και νύχτες είναι πραγματικά Ιερές. Απλώς δεν κρέμονται σε λαμπιόνια
και σε προσφορές σε βιτρίνες.
Παραμένουν Ιερές, όσο ανίερα και αν ζουν ή σκέφτονται ή νιώθουν οι άνθρωποι.
Είναι Ιερές τελικά, με ή χωρίς τους ανθρώπους.
Με ή χωρίς τα ηλεκτρονικά μέσα που μέσα τους οι κοινωνίες έχουν φυλακιστεί.

Ο Οίκος μας, από απόψε ήδη, θεωρείται σε Σύνταξη προς τη Νύχτα του Ηλιοστασίου.
Σε όσους ευγενείς ανθρώπους, οικογένειες, κοινότητες, αφουγκράζονται ομοίως,
ευχόμαστε εγκάρδια ώστε οι Ακτίνες του Ανίκητου Πατέρα μας να είναι κάρπιμες στις ζωές τους το ξημέρωμα της Επιστροφής.