.jpg)
Ακούγεται παρωχημένο να ειπωθεί, και όμως είναι αληθές και κατανοητό βαθειά, ότι η εποχή που η ανθρωπότητα διανύει, είναι εποχή σκληρά αντιθετική και συγκρουσιακή.
Όσο πιο γρήγορα προχωρά η τεχνολογία και τα επιτεύγματά της, ανάλογα γρήγορα ο βηματισμός του πολιτισμού μπερδεύεται και η κατεύθυνσή του μοιάζει αποπροσανατολισμένη.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος τεμαχίζει και φωτογραφίζει τα μικρότερα δυνατά τμήματα της ύλης, και προσπαθεί να δει ακόμη και πέρα από αυτά, τυφλωνεται στην καθημερινή του ζωή και αδυνατεί να διαχειριστεί, να ευχαριστηθεί, να γαληνέψει.
Και όσο περισσότερο προσπαθούν οι νέες αυτοκρατορίες του κόσμου των ανθρώπων να δημιουργηθούν και να επικρατήσουναπέναντι η μία στην άλλην, τόσο περισσότερο σκορπούν την καταστροφή και το χάος με τα δεινά του πολέμου, ξεσπώντας σε όποιον βρουν.
Δεν είναι παράξενο όλο αυτό. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, ή λίγα σε ιστορικούς χρόνους, αναλόγως την σκοπιά που το κοιτάει κάποιος, ώστε μία ικανή μερίδα της ανθρωπότητας, να μείνει εν τέλει ανικανοποίητη από τη βιβλική περιχαράκωση της πραγματικότητας και να προσπαθήσει να αποδράσει, διεκδικώντας την ελευθερία της. Ή να νομίζει ότι απέδρασε, και αυτό ίσως είναι πολύ χειρότερο.
Η ύλη ήταν ένα όχημα, και η επιστήμη ένα εργαλείο για να εργαστεί στο σκοπό αυτό της απόδρασης.
Πολύ σύντομα, έφτασε να στερέψει το εργαστήριο της ελευθερίας αυτής από το ισχυρότερο υλικό που είναι αναγκαίο. Το Ιερό.
Ή ότι είχε απομείνει από αυτό έτσι και αλλιώς στην επιφάνεια, πίσω από την πελώρια σκιά που έριξαν τα τρία κεφάλια του μονοθεισμού στην ανθρωπότητα κατά τη δεσποτική κυριαρχία του.
Τί είναι αυτό το Ιερό;
Είναι Αυτό που δεν είναι μετρήσιμο σε μοίρες ή κάτω από λαμπτήρες, αλλά χωράει πολύ εύκολα μέσα σε μία ευχή που ψάλλεται πάνω από μία φωτιά.
Αυτό που δεν είναι υπολογίσιμο σε κάποιο μηχάνημα μέτρησης, αλλά πλημμυρίζει ολόκληρους πληθυσμούς όταν αποθέτουν δώρα στη ρίζα ενός δέντρου.
Είναι αυτό που η αμνησία δεν μπορεί να σβήσει και έρχεται να κεντρίζει σαν μέλισσα τον ανθό. Που η άγνοια, η αδιαφορία, το προσπερνάνε,
και στην υπεροψία της εποχής δεν μπορεί να είναι αισθητό και ας το επικαλούνται διάφοροι συχνά στα όποια έργα τους από συνήθεια.
Πολλοί άνθρωποι, γυρνάνε προς όλες τις κατευθύνσεις και δείχνουν προς όπου τυχόν πιστεύουν, και με όποιο τρόπο είναι ικανοί, μία κάποια διέξοδο στον συνάνθρωπό τους. Συνηθισμένοι και κατασκευασμένοι όμως από το μηχάνημα που έφτιαξε τον τρόπο σκέψης, λίγο-πολύ σχεδόν όλων,
η γνώμη μας είναι, ότι παραμένει εν πολλοίς ομιχλώδης και δαιδαλώδης η κάθε κατεύθυνση, και ίσως τελικά, αδιέξοδη.
Οι άνθρωποι της τεχνολογίας, έχουν αρχίσει και μοιάζουν με τον Μίδα. Ότι πιάνουν γίνεται τεχνολογικό επίτευγμα, και κάθε φορά, χάνουν λίγο παραπάνω από τις δυνατότητές των αισθητηρίων τους. Τα μάτια πλέον, έχουν ξεχάσει να κ ο ι τ ο ύ ν ή να κλείνουν όταν πρέπει για να μπορούν να "δουν", τα χέρια να αναζητούν, και ακόμη περισσότερο να προσφέρουν, και πολύ περισσότερο, το τμήμα του νου που κατανοεί τον χρόνο έχει παντελώς χάσει το πνεύμα του, τη "ρύθμισή του" αν θέλετε.
Είναι μία εποχή που όσο περισσότερο θέλουν οι άνθρωποι να προγραμματίζουν, τόσο περισσότερο χάνουν την αυτοδιάθεση και την αυτονομία τους.
Είναι η εποχή που οι άνθρωποι είναι "σίγουροι", ότι δεν υπάρχουν Θεοί στον Ουρανό, γιατί πήγαν προς τα εκεί και το διαπίστωσαν..
Και εμείς;
Στα καθ' ημάς, διανύουμε τις τελευταίες νύχτες που απέμειναν για να μας οδηγήσουν στην μεγαλύτερη νύχτα του έτους και από εκεί στην επανάκαμψη της επίδρασης του Ηλίου στη γη μας, και είναι η εποχή όπου προσεγγίζουμε με δέος αυτή την τόσο Μυστηριακή Στιγμή, ολόκληρη και εμφανής να βιωθεί ταυτόχρονα από τους ανθρώπους που θα θ ε λ ή σ ο υ ν να την ζήσουν. Είναι μία Άρρητη Ιερή Στιγμή.
Στην εμφάνισή της, είναι μετρήσιμη ακόμη και από τα πολύτιμα όργανα της επιστήμης, αλλά στη βίωσή της, είναι που πρέπει τα μάτια να κλείσουν, τα χέρια να είναι ικανά και πρόσχαρα να προσφέρουν, τα Στοιχεία να κατανοηθούν αλλιώς, πέρα από έναν σωλήνα.
Είναι η δική μας πολύτιμη είσοδος και διέξοδος, ενός Οίκου Εθνικών που αδιαφορεί για τα κριτήρια που θέτουν οι κάθε λογείς προτάσεις, των όποιων, από τη στιγμή που αυτές στερούνται το Ιερό και το βίωμα του, που δεν ικανοποιούν και δεν καλυτερεύουν καν αυτούς που τις προτείνουν αλλά τους αφήνουν πικρούς με ποτισμένο το θυμικό τους από κάθε πρόσκαιρη και μάταιη οργή ή με την αυταρέσκεια και την υπεροψία τους να τους φουσκώνει προσωρινά.
Εμείς οι Εθνικοί λοιπόν, πάνω στο σώμα της Γης, στον "ανεστραμμένο Ουρανό" που καθρεφτίζει τον Ουράνιο θόλο, για ακόμη ένα έτος, και για όσο οι Αθάνατοι θα το επιτρέπουν, μαζευόμαστε ξανά, τη νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου, και θα ανάψουμε την Επιβώμια Πυρά, με ευγνωμοσύνη, πρώτα να προσφέρουμε και είθε να λαμβάνουμε, για να εορτάσουμε τον Πατέρα Ήλιο, τον Σπερματικό Λόγο στην Μυστήρια Επιστροφή του, και να Τιμήσουμε τον Τριέσπερο Ηρακλή στο βαθύ σκοτάδι της Θείας Νύχτας.
Αποσυρόμενοι από όποια δημόσια εκδήλωση για τις επόμενες ημέρες ώστε να προετοιμαστούμε,
ευχόμαστε προς όλους τους καλόγνωμους και ευσεβείς Αδελφούς και Αδελφές μας, ο επόμενος Ενιαυτός που θα εκκινήσει η επάνοδος του Ηλίου, να είναι γεμάτη από σοφία και υγεία.
