Ο ισχυρός φετινός Χειμώνας, περπατάει αργά προς το τέλος της διαδρομής του για να ανοιχθούν οι Θύρες στην Γλυκιά Κόρη, ο Οίκος μας, Συντάχθηκε με Μέλη και αγαπημένους Φίλους σε έναν από τους Ιερότερους Βωμούς των Αθηνών, για να αποδώσει Ευχαριστήριες Ευχές προς τους Θεούς και τις Θέαινες Προστάτες και Προστάτιδες.
Για τον σύγχρονο άνθρωπο της Τεχνολογικής μανίας, κάποια γεγονότα που μπορεί να λαμβάνουν χώρα, κυριολεκτικά, μπροστά στα μάτια του, καλύπτονται αυτομάτως από εκατομμύρια pixels ή φανταχτερές εκπτώσεις (...) για τις οποίες άλλωστε, χαίρεται επιπλέον να πέφτει επάνω τους ώστε να ξοδευτεί ενεργειακά με κάθε τρόπο. Υλικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, προσωπικό και συλλογικό.
Είναι οι εκπτώσεις που του ταιριάζουν, είναι που αδυνατεί να υπερασπιστεί την Τιμή του.
Ο μέσος σύχρονος διαβάτης ενός σημείου στην Αττική Γη, η οποία και μόνον ως είναι,
απλώς υπαρκτή, αλλάζει καθημερινά τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, περπατάει αμέριμνα κι αδιάφορος, επιδεικνύοντας κάθε είδους αλυσίδα από τις προσφερόμενες τεχνολογικές του εκπτώσεις, που φορέθηκαν στο σώμα και στο μυαλό του.
Και έτσι, μύωπας στο έδαφος που πατάει, προσπερνάει όλα αυτά που θα μπορούσαν να του διδάξουν τη Ζωή, όλα αυτά που θα μπορούσαν να του δώσουν κάθε είδους εφόδια, ώστε ακόμη και στο πέρασμα του χειρότερου Χειμώνα της Ψυχής, να κατανοεί ότι μπορεί να στέκει άφοβος, αφού η Πανώρια Νύμφη, Η Κόρη της οποίας το όνομα έχει ξεχάσει, θα Ανέβει ξανά, και η Χλόη θα διαπεράσει και το πιο ισχυρό τσιμέντο που μπορεί ανθρώπινο χέρι να φτιάξει, να σκεπάσει και την τελευταία του έκπτωση.
Ο αναγνώστης του παρόντος, που μπορεί να μειδιάσει και να σκεφτεί΄πιθανά, ότι αυτό το μικρό κείμενο διακατέχεται από κάποιον φιλό-πρωτογονισμό, ας μετριάσει την πιθανολόγησή του.
Όχι, δεν είναι κάποιος αφορισμός, ούτε κάποια ευχή κρυψώνας στη Μήτρα, μία φοβία για την πραγματικότητα του εδώ και τώρα.
Αντιθέτως, είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες για τα Αγαθά και τη ικανότητά μας να μπορούμε να τα χαρούμε. Και να μοιραστούμε τις σκέψεις μας για παράδειγμα, όπως τώρα, μέσα από τέτοια μέσα και αγαθά.
Απλώς, ταυτοχρόνως, δεν είμαστε δέσμιοι τους, και ο δικός μας δρόμος έχει άλλες δυναμικές και άλλα σημεία επί χάρτου. Και σε αυτά πατάμε σταθερά, και προς τον προορισμό που οδηγούν θα πορευτούμε. Και όσοι φτάσουμε τελικά.
Στο σημείο όπου η Αθήνα φυγόκεντρα μεγάλωνε και ευλογούσε πάντοτε τους Οίκους της, ένα πραγματικά σημαντικό Ιερό, εμείς παραβρεθήκαμε υπό δριμύτατο ψύχος να αφιερώσουμε και να ευχαριστήσουμε.
Η μεγαλύτερη χαρά μας, ένας Οιωνός, ένα Σημάδι που στάθηκε μαζί μας καθ'όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στον Βωμό.
Από τα γεγονότα που όπως προειπώθηκε, λαμβάνουν χώρα μπροστά τα μάτια των πολλών, αλλά τυφλοί όντας, δεν κατανοούν.
Ο Οιωνός, είχε το μέγεθος ενός μικρού καρπού εσπεριδοειδούς, μικρά απαλά φτερά, δύο δυνατά αεικίνητα ποδαράκια, και το χρώμα της Φωτιάς και του Χαλκού στο στήθος του.
Κυκλώνοντας μας διαρκώς και εμπλεκόμενος μαζί μας, δεχόμενος από τις προσφορές στον Βωμό, δεν έφυγε στιγμή από τη Σύναξη μας, παρά μόνον με την αποχώρησή μας.
Ο μικρός Κοκκινολαίμης, το Ιερό πτηνό της Φωτιάς που έχει υπάρξει στους Μύθους των Εθνών, ως αυτός που μετέφερε για λογαριασμό των ανθρώπων Φωτιά από τον Ουρανό στη Γη, το Ιερό πτηνό του Θεού Θωρ, αλλά και Αγγελιοφόρος του Χειμερινού Ηλιοστασίου, υπήρξε ο Οιωνός που έντυσε την Ευχαριστήρια Πράξη μας.
Οι Θύρες για την Ρόδινη Κόρη ανοίγουν αργά εκ νέου, και εμείς συνεχίζουμε Τιμητικά, εν μέσω κάθε έκπτωσης.
Οίκος του Θύρσου
