Ο Δήμαρχος κάποιων συγκεκριμένων κοινωνικών τμημάτων, αλλά
μάλλον όχι των Αθηναίων,σε μία από τις αραιότατες εμφανίσεις και δηλώσεις του, απέδειξε για μία επιπλέον φορά,
ότι η μόνη του προτεραιότητα, είναι η εξυπηρέτηση πολιτικών που επιθυμούν την μετατροπή της
Αθήνας, από μία πόλη με δεδομένη Ιστορία και Ταυτότητα, σε μία πόλη κοσμοπολίτικου κυκεώνα
στα πρότυπα ίσως της Νέας Υόρκης την οποίαν τόσο εκτιμά και δείχνει να προσομοιώνει στην τακτική του ως Δήμαρχος.
Έχοντας κωφεύσει συνειδητά πολλάκις απέναντι σε οποιοδήποτε αίτημα προστασίας των Λατρευτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων Εθνικών,
ο οποίοι και σε μεγάλους αριθμούς ζουν και δραστηριοποιούνται στα όρια του Δήμου των Αθηναίων, παλεύοντας με κάθε δεδομένη
αντιξοότητα όχι μόνον να ασκήσουν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα, υποτίθεται, θρησκευτικά τους δικαιώματα ως Πολίτες, αλλά και να συνεισφέρουν στην βαλλόμενη
Πολιτισμικά πόλη, ο κύριος Καμίνης, με την αντιστρόφως ανάλογη επίδειξη «ανησυχίας», εγκάλεσε την Πολιτεία να απομακρύνει ακτιβιστές Έλληνες από το σημείο
που έχουν προσωρινά εγκατασταθεί, προφανώς τυπικά παρανόμως, χωρίς όμως να χάνει την ευκαιρία να τους χαρακτηρίσει πολιτικά “non correct” παίζοντας και λαϊκίζοντας επικίνδυνα χωρίζοντας και αυτός όπως και άλλοι, τους πολίτες σε φρονηματικούς και μη, ώστε να επιταχυνθούν οι εργασίες χτισίματος του Τζαμιού του οποίου η δημιουργία αποτελεί προφανώς και προσωπικό του στοίχημα, με χρήματα όμως που αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να πήγαιναν σε οποιονδήποτε άλλον τομέα ανάγκης για τους Πολίτες, προεξέχοντα αυτόν της Υγείας και της Παιδείας. Φυσικά η προστασία «των νόμων», επικαλείται αποσπασματικώς και μόνον, καθώς οι εκατοντάδες ανοιχτές πληγές της Αθήνας παραμένουν ορθάνοιχτες.
Υπενθυμίζουμε, ότι ειδικά στα χρόνια της άσκησης της Δημαρχίας από τον κ. Καμίνη, η Αθήνα, έχει μετατραπεί σε έναν βρώμικο και μίζερο σκουπιδοτενεκέ.
Σε μία πολύ αιχμηρή σημειολογία, το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, επί της οδού Ακαδημίας, καθώς και οι πέριξ χώροι, έως και το Πανεπιστήμιο, έχουν
μετατραπεί σε πολυχώρους διακίνησης ναρκωτικών, μία χαρακτηριστική και συμβολικά ισχυρή εικόνα για το επίπεδο του Δήμου.
Το ιστορικό κέντρο, έχει παραδοθεί στη ρυπαρότητα, οι πιο εμπορικοί δρόμοι ερήμωσαν, και μέρα με την ημέρα, γίνεται όλο και πιο αφιλόξενη η συνθήκη διαβίωσης, ίσως εξυπηρετώντας και μελλοντικά real estate «αναπτυξιακά σχέδια».
Και πάντα υπάρχει μία δικαιολογία εύκαιρη εκ μέρους του Δήμου, ένας άλλος υπαίτιος, για να μην αλλάζει τίποτε. Και αυτά αποτελούν μόνον, την κορυφή του παγόβουνου.
Ο σημερινός δήμαρχος, στηρίζει, και παραχωρεί την Αθήνα για τα δικαιώματα του οποιουδήποτε εξυπηρετεί μόνον και αποκλειστικώς τις ιδεολογικές
του εμμονές, καθώς και των συνοδοιπόρων του πολιτικών, και κυρίως, φαίνεται ότι στηρίζει, οτιδήποτε θα απομακρύνει την Πόλη μας
από την Πολιτισμική της ταυτότητα, την από αιώνων Ελληνική έστω και επί μακρόν βασανιζόμενη.
Για αυτούς όλους, η Αθήνα, ίσως πρέπει να είναι ένα μόνιμο χωνευτήρι, ή το καλούπι των Πόλεων του «μέλλοντος». Μία κοσμοπολίτικη παγίδα the «federal way». Ακόμη χειρότερα,
φαίνεται, ότι γκετοποιούνται ολόκληρες συνοικίες, με πρόσωπα αμφίβολης προέλευσης και κυρίως προθέσεων.
Θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούν όσο ποτέ έως σήμερα, με τη δέουσα σοβαρότητα, πλέον, οι κάτοικοι αυτής της Πόλης, για το είδος της ζωής που επιθυμούν, και υπενθυμίζουμε το σημαντικότερο ίσως όλων:
Ότι οι διοικούντες, είναι αιρετοί, υπάλληλοι του Πολίτη και όχι «άρχοντες και ιδιοκτήτες φεουδάρχες».
Υπόκεινται δε, σε κάθε είδους δέσμευση με την οποίαν έλαβαν εντολή, και για αυτό είναι διαρκώς έκθετοι για τις αποφάσεις τους.
Και εφόσον αναποτελεσματικοί ή τυχόν υστερόβουλα κινούμενοι από τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, μπορούν και οφείλουν οι Πολίτες να τους απομακρύνουν.
Τέλος, ας μην επιτρέψει κανείς μας το ύπουλο ρεβανσιστικό παιχνίδι των αποτυχημένων πολιτικών, να θέλουν να χωρίσουν τους Πολίτες σε δηλωσίες φρονημάτων και μη.
Οι διώξεις Ιδεών, με οποιοδήποτε πρόσχημα, είναι η μεγάλη θύρα για την είσοδο σε ολοκληρωτικές κοινωνίες. Το πεδίο ιδεολογικών αντιπαραθέσεων δεν μπορεί να γίνει επιτρεπτό να λάβει χαρακτήρα ιεροεξεταστικής ντιρεκτίβας.
Τα δε παράλληλα παιγνίδια ενός «σαλονάτου» ανθρωπισμού και ανοχής (αν όχι και βοήθειας) στον Ισλαμικό επεκτατισμό, είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνα.
Όσο για τους άστεγους Έλληνες συμπολίτες μας, που δεν υπάρχουν δάκρυα να χυθούν από τις συνεργαζόμενες με το Κράτος ΜΚΟ, τις χάρτινα ανθρωπιστικές και από πού άραγε χρηματοδοτούμενες (;) ας υπενθυμίσουμε εαυτούς, ότι είναι και δική μας ευθύνη να τους βοηθήσουμε όπως μπορούμε.
Οίκος Ελλήνων Εθνικών
Θύρσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου