Ως όφειλε ο Οίκος μας, Συντάχθηκε με αντιπροσωπεία Μελών και Φίλων, ώστε να αποδώσει πρέπουσες Τιμές προς το πρόσωπο του Στρατηγού που Ηγήθηκε της Επανάστασης των Ελλήνων, αποτινάσσοντας μέρος της δεσποτείας της Ανατολής, από τη Μητρίδα Γη.
Όλοι όσοι τολμούν και εγείρουν τις Σημαίες, τα Εμβλήματα, και τα διαχρονικά γινόμενα του αξιακού Ελληνισμού, οφείλουν ένα ελάχιστο χρέος να αποδίδουν ανά πάσαν ώρα και στιγμή, προς όσους προ υπήρξαν και έφεραν τα σχήματα του Σκοπού σε συνέχεια.
Πολλά έχουν ειπωθεί, και πολλά θα ειπωθούν, σε σχέση με την επιτυχία, ή μη, της Επανάστασης και της Εθνεγερσίας. Άλλα σωστά και άλλα λάθος, ή περιττά και θορυβώδη ακόμη, τέτοια, ώστε να εξυπηρετούν προσωρινά συμφέροντα και μικροπρέπειες.
Σε μία ορισμένη ημέρα λαϊκής μνήμης, αυτό που ο καθένας μας οφείλει να κάνει, εκτός από το να επικαλεστεί τη Μνήμη ανθρώπων και τα έργα τους, είναι να αυτοπροσδιορίζει τον εαυτό του ως προς το ζητούμενο του ίδιου, διαρκούς Σκοπού.
Να ζυγίζει τον Μάρτη τον Πολεμιστών, με τον Μάρτιο που ζει αυτή τη στιγμή, ως προς την αυτοδιάθεση, την πνευματική και πολιτική του ελευθερία.
Δεν είναι εορτή όπου αυτοθαυμαζόμαστε, μα μία ημέρα που επαναπροσδιοριζόμαστε.
Σταθήκαμε λοιπόν (και στεκόμαστε πάντοτε),μακριά από τις δυσώδεις, και με δανεικά πληρωμένες, εξέδρες των επαγγελματιών πολιτικών ενός κράτους, που εναγκαλίζεται και αλληλο-συγχαίρονται οι διαχειριστές του, με τους διεκδικητές εθνικής περιουσίας,(που δεν τους ανήκε ποτέ ουσιαστικά) και εξουσίας, με χρήση οθωμανικών χρυσόβουλων, με μεταφυσικές απειλές, πονηριά και προσκόλληση στον εκάστοτε προσωρινό νικητή.
Τους ρασοφόρους της ανατολής, που θα σκαρφαλώσουν και αυτοί, με την αήθη αλαζονεία τους πάνω σε αυτές τις φτηνές εξέδρες χωρίς να είναι ικανοί, ως άνθρωποι αν μη τί άλλο να ντραπούν, έστω και ελάχιστα.
Καμώμενοι ότι δεν θυμούνται ότι αυτοί υπήρξαν διαχρονικά, θεσμικά, ε χ θ ρ ο ί της Ελευθερίας
των Ελλήνων, και στο σήμερα, συνεχίζουν να κρυφοκλείνουν το μάτι σε όσους έτσι θέλουν να παραμείνει.
Μακριά επίσης, όσο γίνεται μακρύτερα!, από αυτούς που προτείνουν με τη φωνή του φόβου και της δειλίας, υποτέλειες και προστασίες κάθε είδους. Που επιμένουν να θέλουν να μας τονίζουν μικρούς, σε έναν κόσμο άλλων, ισχυρών.
Που προτιμούν να παραμείνουμε Χατζηαβάτες, με το χέρι απλωμένο, με τη μέση μας σπασμένη στα δύο, γλείφοντας και κολακεύοντας κάθε μορφής "Πασά", αρκεί να φάνε και αυτοί από το τραπέζι των αφεντών τους.
Είναι ο Χατζηαβατισμός από τις χειρότερες ψυχικές και κοινωνικές ασθένειες.
Με τον Χατζηαβάτη, ακολουθεί μαζί και μονίμως, και ο πάντοτε παραμένων φυγόπονος και πονηρός Καραγκιόζης. Οι κυρίαρχοι στο θέατρο των σκιών.
Μείναμε μακριά από όλους τους, και ήλθαμε στον σιωπηλό χώρο, όπου ακόμη και τα μνήματα των Ηρώων, το κενοτάφιο του Στρατηγού, έχουν περισσότερη ζωή και εντιμότητα από 1000 ζεύγη πορφυρογέννητων ποδιών σε στημένες εξέδρες, ώστε να ανανεώσουμε το Χρέος μας, αυτό το τόσο πολύτιμο, που μας Κληρονόμησαν αυτοί οι εκλεκτοί, ζώντες ακόμη Μαχητές, ώστε να βοηθήσουμε, και να σπρώξουμε μακρύτερα από εδώ, όσο αντέχουμε, λίγη δεσποτεία ακόμη, μακριά από την Ελλάδα.
Να προτιμήσουμε να ομοιάσουμε ως "Σκυλόσοφοι", "Υψηλάντηδες", "Κολοκοτρώνηδες", ή απλοί ανώνυμοι μαχητές που έσβησαν ξεχασμένοι από τα σαλόνια των πορφυρογέννητων, αλλά όχι από εμάς.
Η Μνήμη, είναι η πληροφορία στο σώμα της Πατρίδας. Αυτή διεγείρει την ανάγκη της Αληθινής Εθνεγερσίας.
Το αίτημα της Πατρίδας, ακόμη Εγείρεται, ανθεί, όσο και αν ρυπαίνεται πολιτισμικά η γη,
απαιτώντας να Δικαιωθεί, να καρποφορήσει.
Τιμή, Δόξα, Δικαίωση.
Ζευς, Σωτήρ, Νίκη.
Οίκος Ελλήνων Εθνικών Θύρσος
 |
| Ποίημα, που διαβάστηκε μετά το πέρας της τελετής Μνήμης. |
