Θα ήταν αδύνατον, όταν έρχονται στην Ελλάδα οι Manowar, να λείψουν τα εμβλήματά μας.
Για τον πολύ κόσμο, που απλώς περιφέρεται “διασκεδάζοντας” ως ένα μπουλούκι,
ίσως ένα μουσικό σχήμα σε μία συναυλία, δεν αποτελεί και κάτι το πολύ σημαντικό.
Άλλωστε, όλα είναι κατά κάποιο τρόπο γύρω μας, βαλμένα έτσι, ώστε να περιφέρονται ως διάττοντες αστέρες που απλώς σου δημιουργούν ένα επιφώνημα χαράς, και το ξεχνάς μπροστά στην λάμψη του επόμενου.
Για εμάς, δ ε ν είναι έτσι.
Υπάρχουν λίγα πράγματα -πάντα είναι λίγα- τα οποία μπορεί να μοιάζουν ασήμαντα ή παιδιάστικα στους πολλούς, αλλά αυτά τα λίγα, έχουν ένα εύρος ποιότητας στον μικρόκοσμό μας, όπου εντός τους, αισθανόμαστε λύτρωση, ένταση, κάθαρση, αναγέννηση.
Για κάποιους, όπως εμείς, η χθεσινή βραδιά, ήταν ένα τέτοιο σπάνιο γεγονός, με εύρος ποιότητας πραγματικά τεράστιο.
Εντός του, τα Μέλη μας που βρεθήκαμε εκεί, ήμασταν “απλώς” Φίλοι και Αδέλφια, Συνοδοιπόροι και Συμμαθητές στη διάβασή μας μέσα από τον κόσμου του φθηνού, προς τον κόσμο του Ωραίου.
Είχε όλη την αίσθηση η βραδιά, ενός δώρου που ξέρεις ότι σου δόθηκε και δεν έχεις λόγια να εκφράσεις ευγνωμοσύνη.
Είχε όλη την αναγκαία -καλλιτεχνική- βία, όπου σου άνοιγε το Πνεύμα να ελευθερώσεις τον εαυτό σου από τα πιο ποταπά δεσμά που άθελά σου, σου φορέθηκαν.
Για λίγες ώρες, η παρέα των Αμερικανών, ίσως και χωρίς να το καταλάβουν οι ίδιοι πώς, μας δίδαξαν ότι κάτω από τις Αξίες του Ανθρώπου, και το βάρος της Μοίρας, δεν χωράνε μικρότητες. Ότι οφείλουμε να διασώσουμε πάνω από τον χώρο και τον χρόνο, αυτό που γεννά Βασιλιάδες και Βασίλισσες, Αδελφούς και Αδελφές.
Σε 18 μουσικά μέρη, με το πλήθος να τραντάζει ως ανθρώπινος σεισμός τους Ουρανούς, όσοι έχουμε απομακρυνθεί κατά αρκετά, από την νεαρότερη ηλικία, μπορέσαμε να κατανοήσουμε πώς νικιέται η φθορά του χρόνου.
Μας πρόσφεραν σε νότες, την ρητίνη όπου ενώνει Ψυχές σε ένα Σώμα και δεν νικιέται ποτέ.
Αυτό το δώρο μας προσφέρθηκε εχθές, και εμείς, ήμασταν εκεί με το πανό και τις Σημαίες μας να τους Τιμήσουμε. Αν και είχαμε προμηθευτεί υψηλά κοντάρια να τα στερεώσουμε, για λόγους ασφαλείας, μας ζητήθηκε να τα έχουμε στα χέρια, και το σεβαστήκαμε αυτό.
Με Φίλες και Φίλους, ζήσαμε κάτι το ανεπανάληπτο. Κάτι που δεν μας ενδιαφέρει και πολύ αν θα το κατανοήσει κάποιος άλλος.
Οι Θεοί, μέσα από τους στίχους των Manowar δοξάστηκαν εχθές, με τις φωνές να μην μπορούν να σβήσουν ακόμη από τα αυτιά μας
Από τις Οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά, έως ακόμη και 70ρηδες μέσα στον συναυλιακό χώρο, μόνον χαμόγελα και ικανοποίηση.
Για τον πολύ κόσμο, που απλώς περιφέρεται “διασκεδάζοντας” ως ένα μπουλούκι,
ίσως ένα μουσικό σχήμα σε μία συναυλία, δεν αποτελεί και κάτι το πολύ σημαντικό.
Άλλωστε, όλα είναι κατά κάποιο τρόπο γύρω μας, βαλμένα έτσι, ώστε να περιφέρονται ως διάττοντες αστέρες που απλώς σου δημιουργούν ένα επιφώνημα χαράς, και το ξεχνάς μπροστά στην λάμψη του επόμενου.
Για εμάς, δ ε ν είναι έτσι.
Υπάρχουν λίγα πράγματα -πάντα είναι λίγα- τα οποία μπορεί να μοιάζουν ασήμαντα ή παιδιάστικα στους πολλούς, αλλά αυτά τα λίγα, έχουν ένα εύρος ποιότητας στον μικρόκοσμό μας, όπου εντός τους, αισθανόμαστε λύτρωση, ένταση, κάθαρση, αναγέννηση.
Για κάποιους, όπως εμείς, η χθεσινή βραδιά, ήταν ένα τέτοιο σπάνιο γεγονός, με εύρος ποιότητας πραγματικά τεράστιο.
Εντός του, τα Μέλη μας που βρεθήκαμε εκεί, ήμασταν “απλώς” Φίλοι και Αδέλφια, Συνοδοιπόροι και Συμμαθητές στη διάβασή μας μέσα από τον κόσμου του φθηνού, προς τον κόσμο του Ωραίου.
Είχε όλη την αίσθηση η βραδιά, ενός δώρου που ξέρεις ότι σου δόθηκε και δεν έχεις λόγια να εκφράσεις ευγνωμοσύνη.
Είχε όλη την αναγκαία -καλλιτεχνική- βία, όπου σου άνοιγε το Πνεύμα να ελευθερώσεις τον εαυτό σου από τα πιο ποταπά δεσμά που άθελά σου, σου φορέθηκαν.
Για λίγες ώρες, η παρέα των Αμερικανών, ίσως και χωρίς να το καταλάβουν οι ίδιοι πώς, μας δίδαξαν ότι κάτω από τις Αξίες του Ανθρώπου, και το βάρος της Μοίρας, δεν χωράνε μικρότητες. Ότι οφείλουμε να διασώσουμε πάνω από τον χώρο και τον χρόνο, αυτό που γεννά Βασιλιάδες και Βασίλισσες, Αδελφούς και Αδελφές.
Σε 18 μουσικά μέρη, με το πλήθος να τραντάζει ως ανθρώπινος σεισμός τους Ουρανούς, όσοι έχουμε απομακρυνθεί κατά αρκετά, από την νεαρότερη ηλικία, μπορέσαμε να κατανοήσουμε πώς νικιέται η φθορά του χρόνου.
Μας πρόσφεραν σε νότες, την ρητίνη όπου ενώνει Ψυχές σε ένα Σώμα και δεν νικιέται ποτέ.
Αυτό το δώρο μας προσφέρθηκε εχθές, και εμείς, ήμασταν εκεί με το πανό και τις Σημαίες μας να τους Τιμήσουμε. Αν και είχαμε προμηθευτεί υψηλά κοντάρια να τα στερεώσουμε, για λόγους ασφαλείας, μας ζητήθηκε να τα έχουμε στα χέρια, και το σεβαστήκαμε αυτό.
Με Φίλες και Φίλους, ζήσαμε κάτι το ανεπανάληπτο. Κάτι που δεν μας ενδιαφέρει και πολύ αν θα το κατανοήσει κάποιος άλλος.
Οι Θεοί, μέσα από τους στίχους των Manowar δοξάστηκαν εχθές, με τις φωνές να μην μπορούν να σβήσουν ακόμη από τα αυτιά μας
Από τις Οικογένειες με τα μικρά τους παιδιά, έως ακόμη και 70ρηδες μέσα στον συναυλιακό χώρο, μόνον χαμόγελα και ικανοποίηση.
Τα υπόλοιπα λόγια που θα μπορούσαν να γραφτούν είναι περιττά για εμάς.
Video από χρήστη του YouTube που ανέβηκε
 |
 Φώ |
| Φώτο από το περιοδικό Ogdoo |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου