Ο Οίκος μας, απέστειλε επισήμως επιστολή προς τον υποψήφιο Δήμαρχο των Αθηναίων,
τον Κ.Μπακογιάννη, που όπως τα στοιχεία και οι μετρήσεις δείχνουν, πρόκειται να είναι
άνευ κάποιας εκπλήξεως, η κεφαλή της επόμενης Δημοτικής αρχής.
Για αυτό και η επιστολή δεν είναι γενικώς και προς τους υπόλοιπους υποψήφιους, οι οποίοι βεβαίως αν λάβουν γνώση αυτής, ευπρόσδεκτη η όποια επικοινωνία τους ώστε να γνωστοποιήσουν τις όποιες τυχόν θέσεις τους.
Αδιαφορώντας καταρχήν για τα όποια παραταξιακά τεκταινόμενα της σύγχρονης πτωτικής πολιτικής ζωής, που έχουν αποδείξει προ πολλού την απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους
της κεντρικής πολιτικής σκηνής από τους Πολίτες, επιλέξαμε να επιμένουμε στην
ευγενή άσκηση Λόγου, ως προς τα διαδραματιζόμενα της Πόλεως.
Δεν "ελπίζουμε" κάτι. Και σε καμία περίπτωση δεν παρακαλούμε για το αυτονόητο.
Αντιθέτως, το εγείρουμε, ακριβώς επειδή έχει σχεδόν εκλείψει, και αντικατασταθεί με ένα συνονθύλευμα επιθυμιών, διαπλεκόμενων συμφερόντων, κακώς εννοούμενου ωφελιμιστικού λαϊκισμού, παραταξιακής ατζέντας, κακοήθειας κλπ.
Η άσκηση λοιπόν κριτικής, είναι εύκολη και ενδεχομένως ξεχνιέται γρήγορα.
Η παρουσία με Ευθύνη και η διάθεση ο Λόγος να μετατρέπεται σε Πράξεις, είναι το ζητούμενο.
Το αν θα απαντηθεί -και πώς- ή όχι η επιστολή μας, για την ώρα άγνωστο.
Εμείς, ως Πολίτες, και δη ως Εθνικοί, σε κάθε περίπτωση, εγείρουμε το αυτονόητο,
ξανά και ξανά.
τον Κ.Μπακογιάννη, που όπως τα στοιχεία και οι μετρήσεις δείχνουν, πρόκειται να είναι
άνευ κάποιας εκπλήξεως, η κεφαλή της επόμενης Δημοτικής αρχής.
Για αυτό και η επιστολή δεν είναι γενικώς και προς τους υπόλοιπους υποψήφιους, οι οποίοι βεβαίως αν λάβουν γνώση αυτής, ευπρόσδεκτη η όποια επικοινωνία τους ώστε να γνωστοποιήσουν τις όποιες τυχόν θέσεις τους.
Αδιαφορώντας καταρχήν για τα όποια παραταξιακά τεκταινόμενα της σύγχρονης πτωτικής πολιτικής ζωής, που έχουν αποδείξει προ πολλού την απόσταση που χωρίζει τους ανθρώπους
της κεντρικής πολιτικής σκηνής από τους Πολίτες, επιλέξαμε να επιμένουμε στην
ευγενή άσκηση Λόγου, ως προς τα διαδραματιζόμενα της Πόλεως.
Δεν "ελπίζουμε" κάτι. Και σε καμία περίπτωση δεν παρακαλούμε για το αυτονόητο.
Αντιθέτως, το εγείρουμε, ακριβώς επειδή έχει σχεδόν εκλείψει, και αντικατασταθεί με ένα συνονθύλευμα επιθυμιών, διαπλεκόμενων συμφερόντων, κακώς εννοούμενου ωφελιμιστικού λαϊκισμού, παραταξιακής ατζέντας, κακοήθειας κλπ.
Η άσκηση λοιπόν κριτικής, είναι εύκολη και ενδεχομένως ξεχνιέται γρήγορα.
Η παρουσία με Ευθύνη και η διάθεση ο Λόγος να μετατρέπεται σε Πράξεις, είναι το ζητούμενο.
Το αν θα απαντηθεί -και πώς- ή όχι η επιστολή μας, για την ώρα άγνωστο.
Εμείς, ως Πολίτες, και δη ως Εθνικοί, σε κάθε περίπτωση, εγείρουμε το αυτονόητο,
ξανά και ξανά.
…………………………………..
Κύριε Μπακογιάννη.
Όπως όλα δείχνουν, πρόκειται να είστε ο επόμενος δήμαρχος της Πόλεως των Αθηνών.
Μία Πόλη, η οποία έχει επίσημα καταγεγραμμένη και τεκμηριωμένη Ιστορία,
παραπάνω από 5000 έτη, με έρευνες να προτείνουν μίαν ακόμη μεγαλύτερη σε διάρκεια
ιστορική συνέχεια.
Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό, δίχως καν να χρειαστεί να κάνει κάποιος μίαν
αναδρομή στα επιτεύγματα των ανθρώπων που έζησαν και δημιούργησαν στη Γη της
για να προκαλέσει θαυμασμό και δέος ευθύνης.
Ακόμη και ο πλέον αστόχαστος άνθρωπος ενδεχομένως, μπορεί να απαριθμήσει μερικά
μόνον από τα γεγονότα-ορόσημα, και έστω κάποιους από τους επιφανείς ανθρώπους,
άντρες και γυναίκες που έλαβαν μέρος στη διαδραμάτισή τους, με επίκεντρο την Πόλη.
Η αξία των Αθηνών, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, από κοινού με τους Δελφούς,
την Ολυμπία, τις Βεργίνες, την Θήβα, την Σπάρτη, τις Μυκήνες,
και τις άλλες τικτουσών Ιστορίας Πόλεις μας, είναι πραγματικά ανυπέρβλητη και ανυπολόγιστη.
Ως Πολίτες, οι οποίοι δεν επιθυμούμε απλώς να επιλέγουμε αντιπροσώπους,“ελπίζοντας” ότι απλώς θα κάνουν έστω “κάτι από το τίποτε”, ούτε να μένουμε παθητικοί δέκτες μιας πραγματικότητας
που άλλοι την ετοιμάζουν και εμείς απλώς θα την υποστούμε, επιλέγουμε να σας
στείλουμε αυτή την επιστολή, με κάποιες μόνον προτάσεις και θέσεις, για τις οποίες θα επιθυμούσαμε μία κάποιαν απάντηση.
Έστω και απορριπτική επί των όλων. Αυτό θα ήταν έστω ένα πρώτο “κάτι” απέναντι στον
ξύλινο λόγο της προεκλογικής δήθεν ευγένειας και επικοινωνίας, και της υστερική απώθησης
και της παγερής επακόλουθης σιωπής αμέσως μετά.
Από τις έως τώρα θέσεις σας και εξαγγελίες, όπως τις έχουμε δει στα ΜΜΕ, πέραν από οτιδήποτε άλλο, “πράσινο”, “ασφάλεια”, “έργα”, κάτι που μάλλον θα συμφωνούσατε ότι θα έπρεπε να
υπήρχαν από προχθές ήδη, (αλλά ποιος ασχολήθηκε πράγματι με τον Πολίτη εκτός από τις προσωπικές επιδιώξεις και τις κρυφές ατζέντες των πολιτευτών;), θα θέλαμε να θίξουμε και τα παρακάτω για τα οποία ζητούμε και τις θέσεις σας ως ο προφανώς, επόμενος επικεφαλής Δημότης.
Μία Πόλη, η οποία έχει επίσημα καταγεγραμμένη και τεκμηριωμένη Ιστορία,
παραπάνω από 5000 έτη, με έρευνες να προτείνουν μίαν ακόμη μεγαλύτερη σε διάρκεια
ιστορική συνέχεια.
Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό, δίχως καν να χρειαστεί να κάνει κάποιος μίαν
αναδρομή στα επιτεύγματα των ανθρώπων που έζησαν και δημιούργησαν στη Γη της
για να προκαλέσει θαυμασμό και δέος ευθύνης.
Ακόμη και ο πλέον αστόχαστος άνθρωπος ενδεχομένως, μπορεί να απαριθμήσει μερικά
μόνον από τα γεγονότα-ορόσημα, και έστω κάποιους από τους επιφανείς ανθρώπους,
άντρες και γυναίκες που έλαβαν μέρος στη διαδραμάτισή τους, με επίκεντρο την Πόλη.
Η αξία των Αθηνών, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη, από κοινού με τους Δελφούς,
την Ολυμπία, τις Βεργίνες, την Θήβα, την Σπάρτη, τις Μυκήνες,
και τις άλλες τικτουσών Ιστορίας Πόλεις μας, είναι πραγματικά ανυπέρβλητη και ανυπολόγιστη.
Ως Πολίτες, οι οποίοι δεν επιθυμούμε απλώς να επιλέγουμε αντιπροσώπους,“ελπίζοντας” ότι απλώς θα κάνουν έστω “κάτι από το τίποτε”, ούτε να μένουμε παθητικοί δέκτες μιας πραγματικότητας
που άλλοι την ετοιμάζουν και εμείς απλώς θα την υποστούμε, επιλέγουμε να σας
στείλουμε αυτή την επιστολή, με κάποιες μόνον προτάσεις και θέσεις, για τις οποίες θα επιθυμούσαμε μία κάποιαν απάντηση.
Έστω και απορριπτική επί των όλων. Αυτό θα ήταν έστω ένα πρώτο “κάτι” απέναντι στον
ξύλινο λόγο της προεκλογικής δήθεν ευγένειας και επικοινωνίας, και της υστερική απώθησης
και της παγερής επακόλουθης σιωπής αμέσως μετά.
Από τις έως τώρα θέσεις σας και εξαγγελίες, όπως τις έχουμε δει στα ΜΜΕ, πέραν από οτιδήποτε άλλο, “πράσινο”, “ασφάλεια”, “έργα”, κάτι που μάλλον θα συμφωνούσατε ότι θα έπρεπε να
υπήρχαν από προχθές ήδη, (αλλά ποιος ασχολήθηκε πράγματι με τον Πολίτη εκτός από τις προσωπικές επιδιώξεις και τις κρυφές ατζέντες των πολιτευτών;), θα θέλαμε να θίξουμε και τα παρακάτω για τα οποία ζητούμε και τις θέσεις σας ως ο προφανώς, επόμενος επικεφαλής Δημότης.
Σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ή και σε σημαντικές πόλεις, υπάρχει συνήθως ένα γλυπτό, ευμεγέθες και σε ρεαλιστικό ύφος, του ιδρυτή της Πόλεως.
Η Αθήνα, με το βάρος των τόσων αιώνων, όπου μόνον οι προτομές των επιφανών ανδρών και γυναικών, θα μπορούσαν να την έχουν καταστήσει μίαν ζωντανή ροή αποτύπωσης, και όχι απλώς Μουσείο, μιας και αυτά συνήθως προσφέρονται, ή έτσι έχουμε συνηθίσει, για περασμένα
και απλώς διασωζόμενα.
Η Πόλη μας, εκτός από ένα πολύ όμορφο μεν, αλλά πολύ μικρό δε, άγαλμα του Θησέως,
του Ιδρυτή της, έξω από τον ομώνυμο σταθμό του ΗΣΑΠ, το οποίο αποτελεί σημείο
για πώληση ναρκωτικών ουσιών, ουρητήριο, και πνίγεται στην βρώμα, έχει ακόμη ένα,
με την επωνυμία μόνον του Θησέα, έξω από το Δημαρχείο στην Πλατεία Κοτζιά,
το οποίο ομοιάζει απλώς με έναν σμιλεμένο επιτηδευμένα ασχημάτιστο κύβο,
και που δικαίως κανείς δεν το αναγνωρίζει για το πρόσωπο που υποτίθεται ότι παριστάνει.
Η Πόλη μας, εξ Ολοκλήρου, έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα κύριε Μπακογιάννη.
Πάσχει στη Μορφή της. Ακόμη και στο ποιο φωτισμένο σημείο της, δείχνει ως ένα τέρας απλώς,
το οποίο δεν μπορεί να τακτοποιήσει τον σκουπιδότοπό του, ο οποίος βρίσκεται
εγκαθιδρυμένος μέσα σε ένα Ανάκτορο.
Έχετε δει αλήθεια, το εσωτερικό του Δημαρχείου;
Θυμίζει εντός του, ένα βρώμικο και ξεπεσμένο παλαιό ξενοδοχείο στο οποίο περιφέρονται
τριγύρω του μικροπαραβάτες, ασθενείς άνθρωποι και απόκληροι για τους οποίους
ουδείς φροντίζει, παρά μόνον παρατηρεί να στοιβάζονται και να αποθέτουν την
σκληρή μίζερη καθημερινότητά τους..
Μπορεί να ακούμε διαρκώς για τις πασχίζουσες προσπάθειες, ειδικά της απελθούσας αρχής
του κ.Καμίνη, να θέλει να μετατρέψει την Αθήνα σε ένα “κοσμοπολίτικο/πολυπολιτισμικό” χώρο, κάτι που δεν μας ρώτησε αν και πόσο το επιθυμούμε, ούτε μας είπε από που του ήλθε η έμπνευση πέραν της Νέας Υόρκης που έκανε παραλληλισμούς διαρκώς παραλείποντας να μας θυμίζει
το είδος της ζωής και την ποιότητα που απορρέει εκεί,, και που ως αποτέλεσμα η δραστηριότητα
είχε αυτό που όλοι ζούμε για το πώς του βγήκε.
Τα ακούμε λοιπόν αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μας, κανένας δεν μπορεί να μετατρέψει
την Αθήνα σε τίποτε άλλο από αυτό που ήδη είναι. Μία Μήτρα, και Ιστορικό επίκεντρο,
που έχει τη δυνατότητα να τακτοποιεί ορθά τα δεδομένα της, αρκεί να σεβαστεί κανείς,
και να είναι ικανός για αυτό, την όλη Ιστορία της.
Η μία πρότασή μας λοιπόν, ενδεικτική της Ταυτότητας, του Σεβασμού των Αιώνων της,
και του βεληνεκούς της αξίας της, είναι ακριβώς αυτή:
Ένα αξιόλογο γλυπτό, με μορφή, και όχι ντανταισμούς, του Ιδρυτή της Πόλης μας
σε περίοπτη και κεντρική θέση.
Και από εκεί, η Μορφή να μπορέσει να δώσει σχέδιο σε κάθε δυνατή γωνία της.
Αξιοποιώντας την τεχνολογία, τα όποια νέα μέσα και δυνατότητες, αλλά,
και τις δυνατότητες συμμετοχής των ίδιων των Πολιτών.
Η Μορφή κύριε Μπακογιάννη, έχει δύναμη. Προσδίδει ομορφιά, ενώ το μη σχήμα,
προσδίδει ακριβώς αυτό. Ασχήμια.
Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που αποτέλεσε είδηση στα ΜΜΕ,
η δράση δύο Ισπανών καλλιτεχνών των “γκράφιτι”, οι οποίοι έδωσαν χρώμα και μορφή
σε τοίχους και ταπεινά στοιβαζόμενα κοντέινερ, με απεικονίσεις από την Ελληνική Ιστορία,
προσδίδοντας στον Κλασικισμό μία σύγχρονη οπτική, και μετέτρεψαν το πασιφανές άσχημο σε θελκτικό. Μόνο και μόνον με ταπεινά σπρέι. Και Τέχνη.
Και όσο μιλάμε για άσχημο, θα σας επισημάνουμε ένα ακόμη παράδειγμα, στον δρόμο
της οδού Σταδίου, μετά τα τραγικά γεγονότα της δολοφονίας εργαζομένων στην Μαρφίν από πυρκαγιά, τα εναπομείναντα ερείπια των κατεστραμμένων κτηρίων, κουφάρια αφημένα στον άνεμο, έχουν “ξεχαστεί” επί τόσα χρόνια, χωρίς την παραμικρή μέριμνα αποκατάστασης
ή διάσωσης αρχιτεκτονικών μελών τους, ή, έστω μίας κάποιας αξιοπρεπούς απόκρυψης,
έως την τελική απόφαση για το μέλλον τους.
Η οσμή από το κάτουρο στα ελενίτ της περίφραξης σε πνίγει, τα σκουπίδια
και οι βρώμικοι τοίχοι τριγύρω μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι το ίδιο.
Άστεγοι και ποντίκια σε κάθε παράδρομο. Όνειδος για τον Άνθρωπο.
Ξανά κύριε Μπακογιάννη: Τολμήστε να δώσετε Μορφή στην Πόλη μας.
Ως ζώντας οργανισμός που ξανανιώνει, η Πόλη θα πάρει αναγκαίες ανάσες για να σταθεί
στα πόδια της εκ νέου.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε πραγματικά σε μία ατελείωτη σειρά από προβλήματα
που θα όφειλε μία Δημοτική Αρχή να παρέμβει, αλλά θα μείνουμε σε ότι είπαμε,
προσθέτοντας απλώς επιγραμματικά, άλλα τα παρακάτω:
Εθνικός Κήπος, και Πεδίον του Άρεως.
Για τον Εθνικό Κήπο, (ο οποίος ευτυχώς σώθηκε το πράσινό του από την επιθυμία της απελθούσας αρχής όπου σχεδίαζε να ξεριζώσει ένα σημαντικό μέρος του φυτικού πλούτου για να το δώσει για έκθεση μοντέρνας τέχνης...), οι δυνατότητες αναβάθμισης και ανάπλασης, είναι πολλές,
και κυρίως, από όσο μπορούμε να κρίνουμε αρκετά οικονομικές.
Για το Πεδίον του Άρεως, ίσως δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω κάτι από την απλή μόνον αναφορά του. Χρειάζεται διάσωση, και με τη σειρά του θα δώσει ζωή ακόμη και στη νεκρή ομολογουμένως πλέον, οδό Πατησίων.
Παραδειγματιστείτε ενεργά και με ειλικρίνεια από την άμεση, καίρια και σωστή φυσικά, αντίδραση των Γάλλων Πολιτών του Παρισίου, να σπεύσουν με πόνο αλλά αποφασιστικότητα, να διασώσουν και να αποκαταστήσουν τον Καθεδρικό της Notre Dame, αφού αυτό το Μνημείο, είναι τώρα η Καρδιά της Πόλης, και ίσως, ολόκληρης της Γαλλίας.
Μπροστά σε αυτή την ζέση για να ξαναδοθεί Μορφή και να διασωθεί η Ταυτότητα της Πόλης, κανείς, και κυρίως ο επικεφαλής Δημότης, δεν μπορεί να προτάσσει καμία ουσιώδη δικαιολογία.
Η Αθήνα, με το βάρος των τόσων αιώνων, όπου μόνον οι προτομές των επιφανών ανδρών και γυναικών, θα μπορούσαν να την έχουν καταστήσει μίαν ζωντανή ροή αποτύπωσης, και όχι απλώς Μουσείο, μιας και αυτά συνήθως προσφέρονται, ή έτσι έχουμε συνηθίσει, για περασμένα
και απλώς διασωζόμενα.
Η Πόλη μας, εκτός από ένα πολύ όμορφο μεν, αλλά πολύ μικρό δε, άγαλμα του Θησέως,
του Ιδρυτή της, έξω από τον ομώνυμο σταθμό του ΗΣΑΠ, το οποίο αποτελεί σημείο
για πώληση ναρκωτικών ουσιών, ουρητήριο, και πνίγεται στην βρώμα, έχει ακόμη ένα,
με την επωνυμία μόνον του Θησέα, έξω από το Δημαρχείο στην Πλατεία Κοτζιά,
το οποίο ομοιάζει απλώς με έναν σμιλεμένο επιτηδευμένα ασχημάτιστο κύβο,
και που δικαίως κανείς δεν το αναγνωρίζει για το πρόσωπο που υποτίθεται ότι παριστάνει.
Η Πόλη μας, εξ Ολοκλήρου, έχει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα κύριε Μπακογιάννη.
Πάσχει στη Μορφή της. Ακόμη και στο ποιο φωτισμένο σημείο της, δείχνει ως ένα τέρας απλώς,
το οποίο δεν μπορεί να τακτοποιήσει τον σκουπιδότοπό του, ο οποίος βρίσκεται
εγκαθιδρυμένος μέσα σε ένα Ανάκτορο.
Έχετε δει αλήθεια, το εσωτερικό του Δημαρχείου;
Θυμίζει εντός του, ένα βρώμικο και ξεπεσμένο παλαιό ξενοδοχείο στο οποίο περιφέρονται
τριγύρω του μικροπαραβάτες, ασθενείς άνθρωποι και απόκληροι για τους οποίους
ουδείς φροντίζει, παρά μόνον παρατηρεί να στοιβάζονται και να αποθέτουν την
σκληρή μίζερη καθημερινότητά τους..
Μπορεί να ακούμε διαρκώς για τις πασχίζουσες προσπάθειες, ειδικά της απελθούσας αρχής
του κ.Καμίνη, να θέλει να μετατρέψει την Αθήνα σε ένα “κοσμοπολίτικο/πολυπολιτισμικό” χώρο, κάτι που δεν μας ρώτησε αν και πόσο το επιθυμούμε, ούτε μας είπε από που του ήλθε η έμπνευση πέραν της Νέας Υόρκης που έκανε παραλληλισμούς διαρκώς παραλείποντας να μας θυμίζει
το είδος της ζωής και την ποιότητα που απορρέει εκεί,, και που ως αποτέλεσμα η δραστηριότητα
είχε αυτό που όλοι ζούμε για το πώς του βγήκε.
Τα ακούμε λοιπόν αυτά, αλλά κατά τη γνώμη μας, κανένας δεν μπορεί να μετατρέψει
την Αθήνα σε τίποτε άλλο από αυτό που ήδη είναι. Μία Μήτρα, και Ιστορικό επίκεντρο,
που έχει τη δυνατότητα να τακτοποιεί ορθά τα δεδομένα της, αρκεί να σεβαστεί κανείς,
και να είναι ικανός για αυτό, την όλη Ιστορία της.
Η μία πρότασή μας λοιπόν, ενδεικτική της Ταυτότητας, του Σεβασμού των Αιώνων της,
και του βεληνεκούς της αξίας της, είναι ακριβώς αυτή:
Ένα αξιόλογο γλυπτό, με μορφή, και όχι ντανταισμούς, του Ιδρυτή της Πόλης μας
σε περίοπτη και κεντρική θέση.
Και από εκεί, η Μορφή να μπορέσει να δώσει σχέδιο σε κάθε δυνατή γωνία της.
Αξιοποιώντας την τεχνολογία, τα όποια νέα μέσα και δυνατότητες, αλλά,
και τις δυνατότητες συμμετοχής των ίδιων των Πολιτών.
Η Μορφή κύριε Μπακογιάννη, έχει δύναμη. Προσδίδει ομορφιά, ενώ το μη σχήμα,
προσδίδει ακριβώς αυτό. Ασχήμια.
Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που αποτέλεσε είδηση στα ΜΜΕ,
η δράση δύο Ισπανών καλλιτεχνών των “γκράφιτι”, οι οποίοι έδωσαν χρώμα και μορφή
σε τοίχους και ταπεινά στοιβαζόμενα κοντέινερ, με απεικονίσεις από την Ελληνική Ιστορία,
προσδίδοντας στον Κλασικισμό μία σύγχρονη οπτική, και μετέτρεψαν το πασιφανές άσχημο σε θελκτικό. Μόνο και μόνον με ταπεινά σπρέι. Και Τέχνη.
Και όσο μιλάμε για άσχημο, θα σας επισημάνουμε ένα ακόμη παράδειγμα, στον δρόμο
της οδού Σταδίου, μετά τα τραγικά γεγονότα της δολοφονίας εργαζομένων στην Μαρφίν από πυρκαγιά, τα εναπομείναντα ερείπια των κατεστραμμένων κτηρίων, κουφάρια αφημένα στον άνεμο, έχουν “ξεχαστεί” επί τόσα χρόνια, χωρίς την παραμικρή μέριμνα αποκατάστασης
ή διάσωσης αρχιτεκτονικών μελών τους, ή, έστω μίας κάποιας αξιοπρεπούς απόκρυψης,
έως την τελική απόφαση για το μέλλον τους.
Η οσμή από το κάτουρο στα ελενίτ της περίφραξης σε πνίγει, τα σκουπίδια
και οι βρώμικοι τοίχοι τριγύρω μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι το ίδιο.
Άστεγοι και ποντίκια σε κάθε παράδρομο. Όνειδος για τον Άνθρωπο.
Ξανά κύριε Μπακογιάννη: Τολμήστε να δώσετε Μορφή στην Πόλη μας.
Ως ζώντας οργανισμός που ξανανιώνει, η Πόλη θα πάρει αναγκαίες ανάσες για να σταθεί
στα πόδια της εκ νέου.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε πραγματικά σε μία ατελείωτη σειρά από προβλήματα
που θα όφειλε μία Δημοτική Αρχή να παρέμβει, αλλά θα μείνουμε σε ότι είπαμε,
προσθέτοντας απλώς επιγραμματικά, άλλα τα παρακάτω:
Εθνικός Κήπος, και Πεδίον του Άρεως.
Για τον Εθνικό Κήπο, (ο οποίος ευτυχώς σώθηκε το πράσινό του από την επιθυμία της απελθούσας αρχής όπου σχεδίαζε να ξεριζώσει ένα σημαντικό μέρος του φυτικού πλούτου για να το δώσει για έκθεση μοντέρνας τέχνης...), οι δυνατότητες αναβάθμισης και ανάπλασης, είναι πολλές,
και κυρίως, από όσο μπορούμε να κρίνουμε αρκετά οικονομικές.
Για το Πεδίον του Άρεως, ίσως δεν χρειάζεται να πούμε παραπάνω κάτι από την απλή μόνον αναφορά του. Χρειάζεται διάσωση, και με τη σειρά του θα δώσει ζωή ακόμη και στη νεκρή ομολογουμένως πλέον, οδό Πατησίων.
Παραδειγματιστείτε ενεργά και με ειλικρίνεια από την άμεση, καίρια και σωστή φυσικά, αντίδραση των Γάλλων Πολιτών του Παρισίου, να σπεύσουν με πόνο αλλά αποφασιστικότητα, να διασώσουν και να αποκαταστήσουν τον Καθεδρικό της Notre Dame, αφού αυτό το Μνημείο, είναι τώρα η Καρδιά της Πόλης, και ίσως, ολόκληρης της Γαλλίας.
Μπροστά σε αυτή την ζέση για να ξαναδοθεί Μορφή και να διασωθεί η Ταυτότητα της Πόλης, κανείς, και κυρίως ο επικεφαλής Δημότης, δεν μπορεί να προτάσσει καμία ουσιώδη δικαιολογία.
Ευελπιστούμε για μίαν απάντησή σας, μίαν όποια όπως είπαμε ήδη, και αν σας ενδιαφέρει, ξεπερνώντας το πολιτικό κόστος του να απαντάτε σε...Παγανιστές, από πλευράς μας, είμαστε πρόθυμοι ως οργανωμένο σύνολο Πολιτών, να συντάξουμε έναν πλήρες
κατάλογο με προτάσεις μας, ακόμη και για το πιθανό κόστος παρεμβάσεων,
αλλά, και για τα οφέλη, τα οποία εκτός από οικονομικά, πάνω από όλα,
και το κυριότερο όλων, θα είναι Πολιτισμικά.
κατάλογο με προτάσεις μας, ακόμη και για το πιθανό κόστος παρεμβάσεων,
αλλά, και για τα οφέλη, τα οποία εκτός από οικονομικά, πάνω από όλα,
και το κυριότερο όλων, θα είναι Πολιτισμικά.
Για τον Οίκο Ελλήνων Εθνικών - Θύρσος
(υπογραφή)
(Ακολουθούν φωτογραφίες ενδεικτικές στα αναφερόμενα στην επιστολή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου