EλLas-Vegas? Επενδύσεις στα χρόνια της πανδημίας.

Από τα εγκαίνια του αγάλματος της Alma Mater στο Πανεπιστήμιο του Columbia

Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η μεγάλη συζήτηση για τις τεράστιες απώλειες
στην οικονομία που θα προκύψουν από τα μέτρα ενάντια στην πανδημία τόσο στην
Ελλάδα, όσο και στις υπόλοιπες χώρες, έχει ανάψει για τα καλά, και τείνει να αντικαταστήσει στην ειδησεογραφία τα νέα γύρω από την πορεία της νόσου.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια, προ της εμφανίσεως του Covid-19, οι συζητήσεις
στην με-το-ζόρι-να-την-λέμε μετά-μνημονιακή Ελλάδα, στρεφόντουσαν γύρω από το
ποιος κομματικός σχηματισμός, έχει την πιο καπάτσα τακτική ώστε να απλώσει μακρύτερα το χέρι να δανειστεί, είτε ποιος θα φέρει επενδύσεις από το εξωτερικό
ώστε να μείνει και στην Ελλάδα κάποιο μέρος από τα έσοδα που θα έχουν οι επενδυτές.
Μην το ξεχνάμε άλλωστε. Οι επενδύσεις από το εξωτερικό, γίνονται για να εισπράξει τη μερίδα του λέοντος και της λεονταροφαμίλιας ολόκληρης ο επενδυτής, όχι η επενδύτρια χώρα. Πράγμα λογικό.
Έτσι, συχνά οι δηλώσεις και τα σχέδια δίνουν και παίρνουν.
Το πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα,
που από "πάρκο του λαού" που είχε αναγγείλει ο πρώην πρωθυπουργός Σημίτης, κατέληξε να προορίζεται να γίνει τελικά, ένα απέραντο καζίνο με ουρανοξύστη και καινούργια μαρίνα ώστε να ελλιμενίζουν τα σκάφη των παικτών. Ταυτοχρόνως, να αποτελέσει και εντός της πόλεως των Αθηνών ένας χώρος δημιουργίας χρεών για όσους ακόμη κάτι έχουν, καθώς το ίδιο κράτος που ανησυχεί τόσο πολύ για τις καπνιστικές συνήθειες των πολιτών-υπηκόων του, δεν ανησυχεί καθόλου, ούτε ένα τόσο δα, για το ότι ο τζόγος, με όλα τα παρελκόμενα του θα φωλιάσει για τα καλά ώστε να ξετινάξει τσέπες και σπίτια. Φυσικά, ήδη αυτό το διάστημα στα ΜΜΕ, οι μισές και βάλε διαφημίσεις, αφορούν ακριβώς το ίδιο αντικείμενο στη διαδικτυακή του μορφή.
Καζίνο, καζίνο και πάλι καζίνο. Ελλάς-Βέγκας.



Τί είναι όμως μία επένδυση; Και τί επενδύει; Την οικονομία μόνον; Την ποσότητα των χρημάτων ως μέγεθος που τείνει μόνον να εξανεμίζεται όσο δεν την τροφοδοτεί κάποιος επενδυτής; Όχι φυσικά.
Επενδύει τις δυνατότητες και τη δυναμική που μπορεί να αποκτήσουν αυτές τόσο στο σύνολο μίας χώρας όσο και των πολιτών της.
Αν θα θέλαμε να παρομοιάσουμε λοιπόν τη μορφή των επενδύσεων με ρούχα,
θα λέγαμε, ότι για την χώρα, τσακώνονται όλα αυτά τα χρόνια, όχι ώστε να της εξασφαλιστεί μία έστω υποτυπώδης επάρκεια ρούχων, αλλά, ώστε να έλθει εδώ κάποιος από έξω, να φέρει ένα εργοστάσιο παραγωγής ενδυμάτων και υποδημάτων, και ως αμοιβή, να δίνει φανελάκια, εσώρουχα και παντοφλάκια, καθώς τα υπόλοιπα εμπορεύματα, θα ταξιδεύουν στις ανεπτυγμένες χώρες, μεταξύ αυτών και της καταγωγής του εργοστασιάρχη. Από πλευράς μας, ως κράτος και κοινωνία, τον βασιλέα της χρηματοδοτικής δυνατότητας, την αποδίδουμε στον τουρισμό. Δηλαδή, στο να πείσουμε όσους θέλουν να απολαύσουν διακοπές, με το κλασσικό τρίπτυχο σουβλάκι-μουσακάς-παραλία.
Βάζουμε και τα κάποια κεντρικά μουσεία για να δώσουμε και μία στάλα ποιότητας ώστε να γίνει εμπορεύσιμο ένα παρελθόν από το οποίο απέχουμε ποιοτικά όσο και χρονικά. Μέγας ανταγωνιστής, η Τουρκία, όπου ποιο φθηνά, και συχνά ποιο οργανωμένα, παρέχει και αυτή θραύσματα του Εθνικού Ελληνικού Πολιτισμού σε απόσταση πλοιάριου.
Και να, που έφτασε ένας τόσο δα οργανισμός ώστε να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Να μεταθέσει ημερομηνίες για εκκίνηση εργασιών δημιουργίας καζίνο, να σταματήσει εν πολλοίς την τουριστική διαδικασία, να παγώσει τις τσέπες των επενδυτών που προσπαθούν να βρουν ακόμη φθηνότερες εναλλακτικές να ρεφάρουν και τη δική τους χασούρα. Και επιστρέφουμε να συζητούμε εδώ, για μία επανεκκίνηση της οικονομίας, με δανεικά από κάποιο υπέρ-ταμείο, και με τον κόπο και των ιδρώτα του μικρού και του μεσαίου που τόσο τον στρίμωξαν συνειδητά τόσα χρόνια ώστε να μην πληρώσουν αυτοί που έπρεπε να είχαν πληρώσει. Όλους αυτούς που δεν αντιμετώπισαν καμία οικονομική δυσπραγία, που είχαν στερέψει τα ταμεία, που είχαν το ακαταδίωκτο να έχουν καταληστεύεσει με κάθε πιθανό τρόπο το δημόσιο, την εκκλησία όπου με αντάλλαγμα κάποιες μετοχές της σε τράπεζες δεν φορολογήθηκε ποτέ, αντιθέτως επιδοτήθηκε, κομματικούς στρατούς που γύρναγαν γύρω-γύρω πλιατσικολογώντας σαν τερμίτες και τα ψίχουλα.
Η επανεκκίνηση λοιπόν, πάλι στον μικρό χωρίς φωνή και στον μεσαίο δίχως πόδια.
Προφανώς, δεν μετράμε τους εαυτούς μας ως την εξυπνότερη κατηγορία των πολιτών, όμως, αναρωτιόμαστε, αν όλα τα παραπάνω έχουν λίγο-πολύ περιγράψει την κατάσταση, γιατί δεν έχει ακουστεί έως σήμερα από απολύτως κανέναν ιθύνων νου, μία μεστή και ολοκληρωμένη πρόταση, που κάπως-κάπου-κάποτε, στη μακρινή δεκαετία του "60", είχε γίνει μίαν ελαφρά πρώτη απόπειρα.
Είχαμε σε παλιότερη αναφορά μας κάνει μία νύξη για το ζήτημα, αλλά πλέον, είναι εξόφθαλμο το ζήτημα και επανερχόμαστε.
Ποιο είναι το πραγματικό φορτίο ισχύος της Ελλάδος; Ο Πολιτισμός της.
Ο Εθνικός Πολιτισμός της. Και αυτός, δεν είναι φυσικά στο σύνολό του τα ρημαγμένα από τον μονοθεϊστικό φονταμενταλισμό αντικείμενα που βρίσκονται στα μουσεία, ούτε οι ανασκαμμένοι αρχαιολογικοί χώροι που διασώθηκαν. Αυτά, είναι η υλική όψη του Πολιτισμού μας. Η γεννήτρια, είναι στην Παιδεία του. Η παραγωγή μηχανής, και μάλιστα αδιάκοπης λειτουργίας και διαρκώς αναβαθμισμένης λειτουργικότητας, είναι εκεί.

Τα σχέδια για το υπέρ-καζίνο

Ας φανταστούμε λοιπόν, στον χώρο του Ελληνικού, αντί για έναν ουρανοξύστη για Σείχηδες, αντί για ρουλέτες και Μαύρους Ιάκωβους, να δημιουργούνταν ένα πρότυπο Υπέρ-Πανεπιστήμιο όπου θα στελεχώνονταν από τα πιο ενδελεχώς σκεπτόμενα ακαδημαϊκά στελέχη, μετά από σκληρή και επίπονη επιλογή.
Όπου θα δίδασκαν τα καλύτερα "μυαλά". Όπου η Ελληνική γλώσσα, θα ήταν προαπαιτούμενο είτε να την ομιλεί ο σπουδαστής είτε να την μαθαίνει.
Όπου τα κριτήρια εισδοχής για σπουδαστές θα ήταν αποκλειστικώς η ικανότητα και όχι η οικονομική δυνατότητα. Όπου θα δημιουργούσαν σε δύο-τρεις γενεές, μελλοντικούς ηγέτες,όχι μόνον για την Ελλάδα, όπου θα γνώριζαν και θα σεβόντουσαν τον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισμό,και κατά προέκταση και αυτόν τον τόπο.
Ας σκεφτούμε, ότι οι επιστήμονες κάθε ειδικότητας που θα έβγαιναν από εκεί, θα οδηγούσαν τις εξελίξεις. Ότι η τεχνογνωσία θα μπορούσε να παράγεται εδώ και όχι να εισάγεται τμηματικά και ακριβά.
Όπου, το κυριότερο ίσως, θα διέδιδε αυτή την Παιδεία, κατά δύναμιν και στα υπόλοιπα στρώματα της κοινωνίας.
Αυτό, θα ήταν όντως επένδυση. Χώρου, χρόνου, αξίας, σημασίας.
Έως να συμβεί κάτι παρόμοιο ή και, είθε, πολύ ανώτερου επιπέδου επιχείρημα,
θα παραμένουμε να γυαλίζουν και να επεκτείνουν προς πάσαν χρήση την παλάμη τους οι διοικούντες, να λαδώνουν τη μέση τους οι παράκλητοι ώστε να σκύβει πιο χαμηλά, να μεγεθύνουν την τσέπη τους οι πολλοί λίγοι αποκλειστικά, και να προσδοκούν για ένα..."αναστάσιμο θαύμα" οι υπόλοιποι.
Ελλάς- Las Vegas, μερικά βιβλία απόσταση, και όμως τόσο μακριά ακόμη.